Przepis na to ciasto pochodzi zaledwie sprzed miesiąca, ale dziś wydaje mi si, że to było lata świetlne temu. Spotkałam się w jedną z sobót z moimi Dziewczynami z liceum, żeby podziwiać i opijać nowe mieszkanie jednej z nas w przepięknie odrestaurowanej kamienicy na poznańskim Łazarzu. To była świetna, wesoła impreza. Znamy się od ponad 30 lat, chodziłyśmy do jednej klasy w Paderku czyli Liceum nr 6. Spotykamy się kilka razy w roku, rozmawiamy jedna przez drugą, opowiadamy o naszych dzieciach, mężach, rodzicach, pracy, wyjazdach, rozterkach, problemach, sukcesach i porażkach i oczywiście o seksie. Pijemy głównie wino, czasami wódkę. Czasami jest bardzo wesoło i łzy lecą nam ze śmiechu, czasami jest nostalgicznie a nawet smuto, jak to w życiu. Mamy grupę na jednym z chatów, dzięki której się wspieramy. Potrzebny dobry neurolog, trudno dostępny lek, namiar na sensownego notariusza, opracowanie na temat tarczy antykryzysowej – w ciągu chwili wymieniamy się informacjami. Wiemy, że zawsze możemy na siebie liczyć, że jeśli którejś z nas się źle zadzieje, będzie mogła liczyć na pozostałe. Nasze kolejne spotkanie miało się odbyć za 3 dni, w sobotę, ale wiadomo, że się nie spotkamy i nie wiadomo, kiedy najbliższe spotkanie nastąpi. Jesteśmy teraz bardzo aktywne na czacie, znacznie bardziej niż w czasach przed koroną. Nawet teraz, w czasie pisania tego tekstu, telefon cały czas mi plumka i widzę, że spływają od Nich nowe wiadomości. Dziewczyny, uwielbiam Was i to Wam dedykuję przepis na ciasto, które Chmura przyniosła na naszą ostatnią imprezę przez zarazą.