Ten wrzesień zmienił trochę moje życie. Po 4 latach ukochanego przedszkola, Antek ruszył do szkoły i nie jest łatwo ☹. On jest jak ja, typem sowy, uwielbia siedzieć długo wieczorami i późno wstawać, ale szkolna rzeczywistość na to nie pozwala. Gdy chodził do przedszkola, lądowaliśmy tam zawsze na ostatnią chwilę o 8.30 na śniadanie, więc budziłam go ok. 8.00. Teraz śniadanie musimy zjeść w domu, więc pobudka jest ok. 7.00. Nie wystarczy go obudzić, trzeba ciągle go pilnować i motywować, żeby się ubrał, umył zęby, zabrał tornister… bo chwila nieuwagi wystarczy, że położy się gdziekolwiek i zaśnie. Od momentu przebudzenia do chwili, gdy usiądzie przy śniadaniu, mija wieczność. Około 7.40 wyjeżdżamy rowerami, żeby się dobudzić, nie stać na przejeździe, nie zasmradzać powietrza i nie szukać wolnego miejsca do parkowania pod szkołą, co zajmuje ładnych parę minut. Dziś od rana lało, więc podjechaliśmy samochodem. Oczywiście jechał pociąg, więc staliśmy na przejeździe, a pod szkołą totalny sajgon – dziesiątki rodziców z obłędem w oczach, ciągnących dzieci, żeby zdążyć przed dzwonkiem, dziesiątki samochodów zaparkowanych wszędzie i rozpoczęcie lekcji za 3 minuty. Dobiegliśmy po dzwonku, ale zanim przyszła pani, uffff. Witaj szkoło!
Od pierwszego dnia szkoły jemy śniadania na ciepło, różne owsianki, jaglanki, placuszki czy gofry. Dzisiaj wrzucam przepis na owsiankę, która nam się bardzo sprawdza, z tej proporcji najadają się u nas 3 osoby. Polecam ją w wersji z gotowanymi przez kilka minut śliwkami.